“He Sas, jij bent toch voor jezelf begonnen? Wat stoer, dat vind ik helemaal bij je passen!”
Ik ook. Maar zo simpel als het klinkt, zo makkelijk is de keuze niet geweest. Ik ben een dochter van een ras ondernemer. Ik heb gezien hoe mijn vader genoot van zijn zaak, om zich helemaal toe te kunnen wijden aan zijn passie voor herenkleding. Maar ik heb ook gezien hoe het hem knakte op het moment dat de zaken ineens stukken minder goed gingen. De machteloosheid door omstandigheden waar hijzelf geen enkele invloed op kon uitoefenen. Ik heb daarom altijd de overtuiging gehad dat ondernemen niks voor mij is. Dat ik liever “veilig” voor een baas werk. Ik ben niet zo van de risico’s en speel graag op safe…dacht ik. Inmiddels weet ik beter.
Droombaan op papier
Het is drie jaar geleden. Ik had een goede baan, op papier zelfs misschien wel een droombaan. Een vast contract met prima arbeidsvoorwaarden, een leuk team van communicatiekanjers die elkaars kwaliteiten goed aanvulden, voldoende groeiperspectief en een toffe vrijdagmiddagborrel. Wat wil een mens nog meer?
Maar zoals je wel vaker ziet bij grote organisaties, in de waan van de dag was de realiteit anders. Veel vergaderen en blijven hangen in processen. Plannen schrijven waarvan je stiekem al wist dat ze waarschijnlijk in een la zouden belanden. Ad hoc zaken kregen nu eenmaal vaak prioriteit.
Zeurende vrouw
Ik betrapte mezelf steeds vaker op het klagen over mijn werk. Zo’n zeurende vrouw die thuiskomt, d’r tas in de hoek slingert en de energie uit de ruimte zuigt. Zo eentje waar je vlekken van in je nek krijgt.
Waarom ik bleef? Mijn handen kriebelden en m’n hart maakte kleine sprongetjes als ik dacht aan de pareltjes van verhalen die zo voor het oprapen lagen. Verhalen van pubers die voor een moeilijke studiekeuze stonden. Inkijkjes in het bruisende studentenleven met haar ups en downs. De sterke “koffiecornerverhalen” van docenten. Al die leuke verhalen zo binnen handbereik! Maar helaas, andere zaken gingen voor.
Schrijven om te raken
Daar zat ik dan. Met een hoofd vol ideeën maar een hart vol frustratie. Dit was niet meer waarom ik ooit zoveel liefde voelde voor mijn vak. Ik was het doel van mijn werk uit het oog verloren. Verhalen delen die ertoe doen, mijn passie voor schrijven. Mijn oprechte interesse in waarom mensen doen wat ze doen.
Waarom was ik ooit journalistiek gaan studeren? Waar was dat meisje dat er vanaf haar dertiende heilig van overtuigd was dat het delen van verhalen haar toekomst zou zijn? Die mensen het hemd van het lijf vroeg om erachter te komen wat een ander dacht en wat er nu eigenlijk echt gezegd werd. Dat meisje dat schreef om te raken. Woorden die niet alleen binnenkomen in het hoofd maar vooral ook in het hart.
Niemand hield me tegen, alleen ikzelf. Nou ja, en misschien de verantwoordelijkheid voor een gezin en het inkomen dat toch ook wel belangrijk is. Dat leuke huis, lekkere eten en die gezellige vakanties kunnen niet van dromen betaald worden, toch?
Oude schoenen weggooien
“Sas, durf jij je oude schoenen weg te gooien voordat je nieuwe hebt?” Die vraag stelde een goede vriendin me tijdens een boswandeling. Die vraag bleef door mijn hoofd spoken. De deur stond nu op een kiertje en hij kon met geen mogelijkheid meer dicht.
Regelmatig schrok ik ‘s nachts wakker en dan kwamen de ideeën. Voor ik het wist, lag de kamer vol met vellen papier met mindmaps. Mijn telefoon stond vol spraakberichtjes met toffe ideeën. Nou ja, dat vond ik toen. Inmiddels heb ik er gelukkig ook weer een aantal geschrapt. De grote overeenkomst tussen al die ideeën was meer dan helder.
Baan opzeggen
Verhalen met impact schrijven en delen. En er nog oprecht van genieten ook. Dat werd mijn missie. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik nooit iets half doe. Als ik iets echt wil, ga ik voor de volle 100%. Er zat dus niks anders op, ik moest mijn baan opzeggen!
Dus dat deed ik. Vol daadkracht heb ik de beslissing gedeeld met mijn leidinggevende. Tenminste, dat laat ik mezelf graag geloven. Eigenlijk stond ik met knikkende knieën en klotsende oksels maar dat klinkt natuurlijk minder stoer.
Droombaan
Inmiddels zijn we bijna drie jaar verder. Die droombaan, die bestaat dus niet enkel op papier. Die heb ik voor mezelf weten te creëren. Ik durf nu met trots te zeggen dat ik zelfstandig ondernemer ben. Eigen baas van SasKruus Communicatie. Een zzp’er die geniet van haar werk en bij wie de passie voor schrijven weer bubbelt en bruist.
Dagelijks mag ik de kracht van verhalen delen met toffe klanten. Ik onderzoek, bevraag en beschrijf hun verhaal. Hun authentieke verhaal, mijn unieke tekst. Ik schrijf content voor websites, social media, opiniepagina’s en bedrijfsbladen. Ik mag zelfs mensen trainen om hun ondernemersverhaal te vertalen naar een goede tekst of pitch.
Zelf aan het roer
Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn ook momenten dat ik met zweet in de bilnaad naar mijn agenda voor de komende maand kijk. De ene keer omdat het zo druk is, de andere keer omdat er nog een paar lege plekken in staan. Maar nu sta ik aan het roer en leef ik mijn eigen verhaal op de manier die ik wil.
Wat ik doe voor jou
En jij, wat is jouw verhaal? Weet jij je klanten en relaties te raken? Zijn de teksten op jouw website zo helder dat men in één opslag weet wat je te bieden hebt? Spat de energie van de content op jouw socials? Wek jij het vertrouwen met een verhaal dat klanten aan je bindt? Ja? Lekker bezig! Nee, nog niet? Laten we dan snel een bak koffie drinken. Dan laat ik je zien dat ook jij goud in handen hebt. Jouw unieke verhaal en mijn vlotte pen, let’s go!